Anlat­ma­mış­tım siz­lere: Kafe­leri ve don­dur­ma­cı­ları severim! Ama Star­bucks gibi olan­ları değil, daha ziyade hika­ye­ler an­la­tan, ben­zer­siz al­be­nisi olan ya da sahip­leri tara­fın­dan birey­sel bir doku­nuş ka­tı­lan yer­leri. Beni büyü­leyen bazen am­bi­yansı ola­bilir, bazen ikramı, bazen bir kafenin an­lat­tığı hika­ye­leri, bazen de ora­daki in­san­lar veya mekan.

Ve evet, zaman içinde favo­ri­le­rimi bura­da sıra­la­maya çalı­şa­cağım. Şu anda bura­da bah­se­dil­mesi gere­ken en az dört kafe ak­lıma ge­li­yor. Uma­rım de­ne­yim­le­diğim her şey hak­kın­da yaza­cak zama­nım olur - ki buna sadece kafe­ler dahil değil.

Şimdi Köln Deutz'un bir ara sokağın­daki Villa Mat­hilde 'ye gele­lim: Mat­hil­den­straße 27, 50679 Köln. Adını bulun­duğu sokak­tan almış bel­li. Mat­hil­den­straße ve ismi hak­kın­da an­la­tıl­cak bir şey­ler var mıdır? El­bet­te, ama ben hika­ye­sini bilmem.

Benim anlata­cak baş­ka bir hika­yem var - belki hoşu­nu­za gi­der. Ama ön­ce­lik­le şunu be­lir­teyim, biz ken­di­mi­zi ora­da çok rahat hiss­et­tik. Bizi cez­beden daha çok am­bi­yan­sı oldu ama çayı, kah­vesi ve viş­neli waffle'de çok lezzet­liydi.

Sadece orada oturu­yordu
(kısa bir hikaye)

Aralık ayın kas­vet­li bir günün­de, soluk gün­lük haya­tı­mız­dan kısa bir süre­liğine de ol­sa kaç­mak iste­miş­tik. Değer­len­dir­me­lerin doğru olup ol­ma­dığını merak ede­rek Köln-Deutz'daki tanı­ma­dığı­mız L şek­lin­de olan köşe­deki kafeye gir­dik. Etra­fı­mı­zı kek ve kahve ve hayat dolu bir otur­ma oda­sı­nın ko­kusu sardı.

Girişin solunda bize bel­li be­lirsiz bir tezgâh var­dı, ar­ka­sın­da duran iki insan. Sadece birini, bize sonra hiz­met edeni hatır­lı­yorum. Ön­lük giy­miş, boy­lu, ne zayıf nede şiş­man, güler yüz­lü, dostane gözlü biri.

Karşımızda eski gün­ler­den kalma etrafı san­dal­ye­ler dolu büyük oval ah­şap yemek ma­sa­sı var­dı. Odanın sağ ya­rı­sın­da açık mavi kadife ile yeni döşen­miş eski kol­tuk­lar ve ka­ne­pe­ler, üstüne cam otur­tul­muş hasır iş­le­meli iki Chippan­dale tar­zın­da yuvar­lak büyük sehpa, birde küçük sehpa. Tüm ahşap ve hasır iş­leri gri renge boyanmış.

Neredeyse oturma imkan­ların hepsi doluy­du. Sadece alanın sonun­da, laci­vert kadi­fe per­de­nin önün­de bulu­nan seh­pa­nın yanın­da­ki kane­pe boştu. İki kişi­den ayrı diğer müş­te­ri­ler soh­bete dalmıştı.

O ikisinden biri, köşe­de, küçük seh­pa­nın ya­nın­da­ki kol­tuk­ta otu­ran, san­ki dikkat­le bir kita­ba ba­kı­yor­muş hava­sı yara­tan - yaş­lan­maya yüz tut­muş orta yaş­lı bir kadındı.

Diğeri, büyük yuvar­lak seh­pa­nın yanın­da­ki kol­tuk­ta otu­ran, yürü­te­çi giri­şin sağın­da duran çok yaş­lı bir adam. Yarı dolu kah­ve fin­canı yapa­yal­nız seh­panın bir ke­na­rın­da duru­yor­du, masa­nın diğer kena­rın­da ise plas­tik yeşil­lik­ler ve parıl­tı­lar­la süs­lü küçük bir de­ko­ra­tif vazo, bir mum ve şekerlik.

Sırtı bize, yüzü ise giri­şe dönük, sağ eli kah­ve fin­ca­nı­na yakın bir şe­kil­de bu seh­pa­nın yanın­da otu­ru­yor­du. Orada biri­ni bek­ler biri gibi değil - sadece orada otu­ruyordu.

Tüm bu süre zar­fın­da kah­ve­sin­den tek bir yudum al­mış­tı - elleri mavi damar­lı, par­şömen kağı­dına ben­zer, yüzük par­mağın­da al­tın­dan erkek yüzüğü.

Ve sadece bir kez ayağa kal­kıp yavaş adım­lar­la, san­ki görün­mez ağır bir yükün al­tın­da eği­le­rek, masa­nın ve kane­pe­nin yanın­dan geçe­rek laci­vert ka­di­fe per­de­nin arka­sın­da­ki tuva­lete doğru yürü­dü. Kışın için­de keten ceke­ti buruş­muş, kare­li at­kılı çok yaş­lı bir adam gözü­müze ilişti.

Hoş bir soh­bet, kah­ve ve çay­dan sonra ken­di­mi­zi bu kas­vet­li Ara­lık günüy­le yüz­leş­meye hazır hiss­et­tik. Kafed­en ayrıl­dığı­mız­da, bu yaş­lı adam hala ya­rısı boş kah­ve fin­ca­nıy­la sehpa kena­rın­da otu­ru­yordu - sadece orada oturuyordu.

Dilerim insan­lar ara­sın­da asla yal­nız kal­ma­ya­lım gezginler