Tabiat koruması altın­da bulu­nan Haller­bos karma ormanı Brüksel'in güney­inde, Bel­çika'nın Flaman Brabant eya­le­tinde yer almak­ta­dır. İlk­ba­har­da - hava koşul­la­rı­na bağ­lı olarak Nisan veya Mayıs ayların­da - at­lan­tik veya in­gi­liz sümbü­lü olarak da bili­nen "Hya­cin­thoides non-scripta" yaban sümbül türü çiçek açar. Çiçeği orta­la­ma dört ve altı haf­ta arası sürer. Süm­bül­le­rin tam çiçek açmış ha­lini gör­mek isti­yor­sa­nız, yola çık­madan önce "Hallerbos " site­sin­den detay­lı bil­gi edine­bilir­si­niz.

18.04.2023 tarihin­de sümbül­lün ilk çiçek­len­me durumu yayın­lan­dığın­da, en azın­dan biraz güne­şli bir iş günü yaka­layana kadar bir haf­ta­dan faz­la zaman geç­ti. Özel­lik­le haf­ta içi bir günü seç­miş­tim, çün­kü burası med­yada çok tanı­nan bir yer ol­duğu için haf­ta son­ları yük­sek mik­tar­da ziyaret­ci akını bek­leni­lir. 25.04.2023 tarihin­de ziyare­ti­miz gerçek­leş­ti.

Çeşit­li yürüyüş ro­ta­ları o orman­dan geç­mek­te, yal­nız­ca "Blue­bell Walk" yürü­yüş rota­sı züm­bül çiçeğine odak­lı. Biz yürüyüş yönü­mü­zü o rotaya göre belir­le­dik ve yak­la­şık 8 km'lik dairesel bir tur yap­tık.

Rotamı­zın başın­da tek tük mavi çiçek­ler gör­dük. Çiçek­len­me mev­si­mi­ni kaçır­dığı­mı­zı san­dığım için büyük bir hayal kırık­lığı yaşa­dım. Ama ne göre­lim, bir süre sonra orman gür­le­şin­ce harika bir man­za­ray­la kar­şı­laş­tık. Orman zemini yüz­ler­ce ve yüz­ler­ce mavi çiçekle kap­lıy­dı - kesin­lik­le nefes kesi­ci bir man­za­ray­dı.

Yürüyüşümüzde yaban sümbüllerin mavisi ışığın yansımasına ve ağaçların türüne bağlı olarak farklı bir etki yarattı. Bazen sisten sanki mavi bir dalga belirdi, bazen bu mavi taze yeşilin içinde saklandı, bazen de yoğun bir şekilde bu mavi ortaya çıktı, hatta mora dönüştü. Bazen narin beyaz çiçeklerle kesişen bu mavi çiçek halısı bizi büyülemekle kalmadı, hayır, bu hafif sümbül kokusu da duyularımızı ele geçirdi.

Kuş cıvıl­tı­la­rı ve rüz­ga­rın hışır­tı­sı dışın­da ormanın büyük bölü­mü nis­pe­ten sessiz­di. Ancak Brük­sel-Paris kara­yolu bu ormanın için­den geçer. Oto­yola ne kadar yaklaş­dık­ca, o kadar çok çoğa­lan bir gürül­tü duyul­mak­ta - bu turumu­zun tek kayda değer eksik­liği­di.

Sadece süm­bül­ler ilgimizi çekmedi, tesadü­fen sekoya ağaç­la­rı­nın da yanın­dan geç­tik. Boyut­ları hay­ran­lık­la bak­ma­mı­za neden oldu ve Tabiat Ana'ya say­gı talep etti. İl­gini­zi çek­tiy­se bu sekoya ağaç­ları konumun ko­or­dinat­ları yak­laşık 50.700955, 4.272297'dır.