Kaymaktaşı Sahilin köylerinin çoğu, Fransızca'da Valleuse olarak adlandırılan vadi kesimlerinde yer almaktadır. Bunlar buzul çağın kalıntılarıdır. Bu sahil kasabalarındaki evlerin duvarları küp şeklinde kesilmiş söz konusu olan çakmaktaşlarından ve tuğladan örülmüş. Sanki bu kıyı bölgesi için tipik bir inşaat yöntemi, çünkü iç kesimlerdeki Normandiya köylerin ev duvarları kaba taş ve granitten.

Bu irili ufaklı çakıltaşlı deniz sahili yürümeyi ne kadar zorlasada, çünkü insan yürürken çöküyor, kayabiliyor, burkma ihtimali yaşıyor, genede bu deniz sahili falezlerden ayrı bizi büyüledi. Ne zaman bir dalga kırılıp geri çekilse, tarif edilmesi zor olan ama hayranlık uyandıran donuk bir gümbürtü kopuyor - tek kelimeyle etkileyici.

Girintileri ve delikleriyle, eli okşayan pürüzsüzlükleri, beyazdan griye ve siyaha uzanan renkleriyle bu son derece ilgi çeken taşlar bir kaç tanesini hatıra olarak eve götürmeye teşvik ediyor - ne yazık ki bu yasak.

Kısa yürüyüşümüz sırasında üşümeye başladığımızda akşam olmak üzeriydi. Bundan dolayı kordon boyu bulunan kafeteryalardan birine dışarda oturduk ve harika bir sıcak kakao (çikolatalı süt) sipariş ettik. Daha iyi bir zamanlama yapamazdık. Tam güneş batmak üzeriydi ve böylece kakaomuz (9.40 € fiyatı aldırmadık) gün batımı manzaralı ilk sıradaki sundowner'ımız (alacakaranlık içeceği) oldu.

Şanslıydık o gün, çünkü otoparkın birkaç adım ötesinde bir tere tezgahı açılmıştı. Pitoresk bir köy tablosunun önünde Veuels'ün kaynak suların biriktiği sığ havuzlarda tereler gözlerimizin önünde biçilip, demetlenip satılıyordu. Dayanamadım ve çok az para karşılığı kocaman bir demet taze tere satın aldım.

Böylece Veules-les-Roses'in su teresi ile nam saldığı ve hatta Nisan ayında tere festivali düzenlendiğini öğrendik. "Pesto de cresson" (tere sosu) ya da "Beurre au cresson" (tere yağı) da güzel bir hatıra olabilir. Çok yaşa tere!

Chemin des Cressonniéres üzeri yaptığımız yürüyüş bizi Veules boyunca uzanan güzel yarı ahşap evlerin yanından geçirdi. Denize doğru ilerledikçe evlerin cepheleri değişti ve bazen Belle Epoque döneminden kalma güzel evlerde gördük.

Kendine has bir cazibesi olan bu yeri mutlaka görmelisiniz. Fransa'nın en güzel köylerinden biri olması boşuna değil.

Şehir turumuzun sonu falez tepesindeki "Le canon de Veules-les-Roses" anıtına çıkışımız oldu. İkinci Dünya Savaşı zamanlarından bir başka üzücü hikaye.

Toplu iğne başı büyüklüğünde, siyah parlıyan böcek sürüleri olmasaydı, bizim keyifimize denilcek yoktu. Misket limon yeşili bir üst giymiş olan kadının sadece kıyafeti bu böceklerle kaplı değildi, daha faylası beyaz saçları da bu böcekler tarafından karartılmıştı, dehşet vericiydi. Onunla kendimizi kıyaslandığımizda, bizim kıyafetlerimiz ve saçlarımızda bu zararsız misafirlerden sadece birkaç tane vardı.

Ne tür böceklerdi bunlar? Sadece bu mevsimde mi bu denli ortaya çıkıyorlardı? Bu sorularımıza açıklık getiremedik.

Étretat sahilinden başlayıp falezlerin tepesinde uçurumlar boyunca uzanan bir yürüyüş parkuru bulunmaktadır. Muazzam doğanın yanı sıra, Atlantik Duvarı'nın yer yer görülebilen bölümleri yürüyüş yolu boyunca ayak altında. Bombardıman sonucu delinmiş kayalar, kayalara oyulmuş askeri sığınaklar gözükmekte.

Gerçi en azından "Phare d'Antifer" deniz fenerine kadar yürümek istedik ama sonunda bu böcekleri tekrar tekrar kovalamaktan bıktık. Bu yüzden 2 km sonra geri döndük.

Buraya gelmeden önce Normandiya kaymaktaşı sahilin kayalıkları genellikle grimsiydi veya kahverengiye kaçıyordu. Ancak kaymaktaşı (sumermeri) denildiğinde bende renk olarak kremsi beyaz çağrıştırıyordu. Fakat Étretat'taki kayalıklar güneşte çok parlak bir şekilde pırıl pırıl parlıyordu, neredeyse göz alıcı bir tarzda - mutlaka görülmesi gereken bir yer.

Almanyada bir ata sözü vardır "Ağaçlardan ormanı göremezsin" ve bizimki de tam olarak bunun misali oldu. Çünkü bu garip meşe ağacını ararken onu görmeden yanından geçip gittik. Ama sonunda büyük kilisenin hemen yanında bu küçük meşe kilisesini bulduk. Bizim seyahat hatıralarımızı zenginleştiren ve hem tarihiyle hem de görünüşüyle üzerimizde çok tuhaf bir etki bırakan meşe ağacı. 1200 senelik bir meşe ve içindeki boşluk iki katlı bir yaşam ortamı.

1696 tarihli kayıtlara göre, Abbé Jacques Delalande ağacı Aziz Meryem'e adamış. 17. yüzyılın sonunda bu eski ağacın gövdesinin içinde oluşan boşlukta önce bir çan kulesi yer almış. Yıllar geçtikçe meşe yarılmaya başlayınca içinde küçük bir kiliseye yer açmış. Ve bir noktada keşişlerin ermitaj olarak kullanıldığı üst kat muhtemelen dahil edilmiş. konutu da ona katıldı.

Bu meşe tahta kurdu dolu, kiremitleri ahşap ve gövdesi şerit ve payanda desteği ile bir arada tutuluyor ve buna rağmen bu yaşlı ağaçta hala hayat var. Benim için yaşamın bir sembolü.

Bu meşe gayet tabii olarak tarihi eserler koruması altına alınmış.

Oraya giderken büyük beklentilerim yoktu, hatta "Jumièges altarafı bir harabe ve turistik yer" ve giriş ücreti vermeye değip değmeyeceğini düşünmekten kendimi tutamamıştım. Ama o günün ışığı, gökyüzü ve kalıntılar bizi büyüledi. Sanırım çok şanslıydık, çünkü her yerde yalnız kaldığımız anlar oldu.

Bir duvarın üzerine oturup bu ışığın tesirinde mavi gökyüzüne yükselen beyaz kalıntılara bakıp, güvercinlerin, kuzgunların ve martıların yükseklerde kendilerine nasıl yer bulduklarını seyretmek saf bir meditasyondu. Sezonda bu muhtemelen sadece sabahın erken saatlerinde mümkün olacaktır.

Ne deyim, biz burda turist olmaktan mutluyduk.

Ahşap iskeleleri görünce limanın genişletildiğini düşündüm. Tahtadan direkler ve kalaslar sanki birçok gelgit görmüş gibi eski görünüyorlardı. Tam bunları düşünürken bunun inşaat olmadığını fark ettim.

Hayır, bu inşaat iskelesi değildi. Gelgit sadece iskelelerin iskeletini ortaya çıkarmıştı. Gerçekten ilginç bir liman. Gemiler çok eskiden beri ahşaptan yapılırdı, o zaman neden iskeleler ahşaptan olmasın ki? Fransa'nın başka bir yerinde böyle bir liman tesisi var mı acaba?

Eski deniz fenerinin yanındaki rıhtım duvarına oturduğumuzda sadece ayaklarımızı değil, ruhumuzu da saldık. Soğuğa rağmen, güneş güne veda ederken sessizce gelen huzurun tadını çıkarmak için bir an durduk.

Alışılmışın dışındaki sokakları keşfetmelisiniz. Bu tablonun içindeki şehirin nasıl kanlı canlı olduğunu görebilirsiniz o zaman: La rue de lan Bavole, Lavoir rue de la Foulerie, Rue de la Foulerie … Bir evin giriş kapısından diğer evin giriş kapısına ulaşabilmek tuhaftı - sadece bir sokak ama arka arkaya iki sıra ev. Buranın özelliği mi? Provence ve Normandiya'da böyle bir yapılanma fark etmedim.

Deauville hala monden, uluslararası üne sahip bir sayfiyelik yer - bunu villalarda, lüks otellerde görebilirsiniz. Kumarhanesi, yıllık at yarışları, "Festival du Film Américain" ve Josephine Baker gibi, Coco Chanel, Eugène Boudin ve daha birçok ünlü isimler birer birer sayışta eksik olmamalıdır. Büyük servetin yıldızların ve yıldız adayların yanı sıra diğer sanatçılarında buluştuğu bir yerdi.

Deauville'deki hedefimiz, 656 m uzunluğunda "Les Planches" adındaki meşhur sahil şeridiydi. "Kalaslar" muhtemelen elit müşteri kitlesi nedeniyle orada inşa edilmiş. Ne de olsa kumda tıpış tıpış yürürken güzel bir görünüm sağlamak kolay değil. Şaka bir yana, tahta zemin bu plaja kendine has bir hava katmakta.

Amacım meşhur plaj kabinlerini yakından görmekti. Neticede çektiğim fotoğraflar güzeldi, ama daha fazlası değil. Ama deniz kenarı daha güzeldi - göz alabildiğine uzanan, kumunda çok güzel ve büyük midye kabukları bulunan.

Arabalan gittik ve park yeri için otopark tabelalarını takip ettik (koordinatlar 48.612187, -1.504936). Dil eksikliğinden dolayı levhalarda yazılanı anlıyamadık öylece hangi park yeri neye yönelik olduğuna şaşırdık ve bir anlık şaşkınlık yaşadık, ama sonunda doğru park yerini bulduk.

Park yerleri ücrete tabi ve sezona göre yaklaşık 10 - 15 € tutarında. Ama bu ücrete adaya servis transferi dahil, çünkü Mont Saint Michel yaklaşık 3 km uzaklıkta. Servisler 760 m uzunluğundaki düz bir köprü üzerinden her 10 - 15 dakikada bir adaya ziyaretçi götürüp getiriyor.

Sonunda Mont Saint Michel'in kapıların önüne vardık. Eski yerleri severim, derin bir nefes alırım, gözlerimi kısa bir süre kapatırım, gürültünün benden uzaklaşmasını beklerim ve sonra o yerin kokusuna konsantre olurum. Mont Saint Michel önü deniz kokuyor, duvarlarına yaklaştıkca ama batak, biraz da küf kokusu karışıyor.

Bu benim hayal gücüme ve bazı okuduğum tarihi bilgileri dayanan bilincim olabilir, ancak bu tür eski yerlerin tarif edilmesi zor ama elle tutulabilir bir albenisi var sanki. Sonra da "2500 yıl öncede mi burası özel bir yerdi?" ya da "Bunu inşa etmeyi nasıl başardılar?" veya "Buranın kaç ismi vardı?" gibi başka yerlerdede aklıma gelen sualler ortaya çıkıyor.

Geçmişte buranın adı Mont Tombe idi. Bir varsayıma göre Kelt güneş tanrısı Belenus'a adanmış çok tanrılı tapınak olabilir. Ancak her şey kayanın üzerine inşa edilmişken burada arkeoloji kazı nasıl yapılabilir? Reddedilen bir varsayım olmasına rağmen, ben buranın binlerce yıl önce insanlar için ilginç bir yer olduğunu var sayabiliyorum. Ne de olsa avrupa hristiyanlığı tarihinde çok sık olarak pagan kültürlerin yerlerini ele geçirip önceki izleri silmiştir.

Mont-Saint-Michel UNESCO Dünya Mirası olarak yaklaşık 966 yılında başlayan tarihi için listeye alınmıştır, yani Benedikten tarikatına devredilmesiyle. Hıristiyan tarihi kökeni ama bir efsaneye göre Avranches'lı Piskopos Aubert'in rüyasında baş melek Mikail'i görmesine dayanır. Bu rüya 708 yıl civarında burada bir mabet inşa ettirmeye neden olmuştur.

Yeni manastırın 11. yüzyılda inşa edilmesiyle birlikte, bugünün silüetini önemli ölçüde şekillendiren temel taşı o zaman atılmıştır. Tamamlanması üç yüzyıl sürmüştür. 1731 civarında Louis XV. manastırın bir bölümünü devlet hapishanesine dönüştürmüştür. Fransız Devrimi sırasında manastır tamamen hapishane olarak kullanılmıştır. Ancak 1863 yılında Napolyon III hapishaneyi feshetmiştir.

Kulenin tepesindeki ilk figür 1594 yılında yıldırım düşmesi sonucu yıkılmış. Ancak 1898 yılında heykeltıraş Emmanuel Frémiet tarafından tasarlanan başmeleğin parlayan altın figürünü tekrar dikmişler.

Manastırın tarihi hakkında yazılabilecek çok şey vardır elbette, ancak ben ne bir tarihçiyim ne de bu konuda bilgiliyim. Binalar olmadan, küçük kaya adasının yüksekliği yaklaşık 90 metre, binalarla birlikte 156 metre yüksekliğinde. 3,5 metre yüksekliğindeki Başmelek Mikail figürü bu 156 metreye dahil mi? Ziyaretçi için ise kısa mesafelerde metrelerce yüksekliğe tırmanmak ve çok sayıda merdiven çıkmak anlamına geliyor.

Bir gün önce postanenin karşısındaki merdivenlerden çıktık, turumuzu saat yönünde yüreyerek başladık. Ancak bu sefer dümdüz devam ettik ve turistler caddesini keşfettik.

Her yıl buraya 1.500.000 ile 2.500.000 arası turist geliyor. Yüksek sezonda nasıl olduğunu hayal etmek epeyce kolay. Omuz omuza yürüyen insanlar - nüfusu 30'dan az olan bir kasabadaki kalabalık, gürültü, telaş. O halde burayı nasıl gezip görebilirsin?

12 metreye varan gelgit aralığıyla (gelgit mesafesiyle) Mont Saint Michel Körfezi, Avrupa'nın en güçlü deniz baskınına sahne oluyor. Bu doğa fenomeni surların tepesinden seyretmek eşsiz bir deneyim. Bir şeyi okumak başka, bir şeyi yaşamak bir başkadır.

Gelgit körfezi ne kadar hızlı ve nasıl ele geçirdiği bizi etkiledi ve hayrete düşürdü. Özellikle ekinoksta (gün tün eşitliğinde) su seviyesi rekor kırıp yükseliyor. Birde yılın diğer birkaç gününde Mont Saint Michel'in etrafı su ile kuşatılıyor, o zamanlarda köprüden bile erişim mümkün olmıyor. İşte o anlarda insanların birebir yaşadığı o tarihdeki eski Mont Saint Michel canlanıyor göz önünde, yani sığılaşmadan önceki hali.

Bu tabiat gösterisinden sonra döndük ve manastır girişine yol alan merdivenleri çıktık. Bilet gişelerinde hiç kuyruk olmaması bizi sevindirdi. Ancak yüksek sezonda, gişelerin önündeki uzun kuyrukları önlemek için biletleri önceden internetten satın almalısınız.

Neyse ki Mont Saint Michel için iki gün hesaplamıştık. İlk günümüzde zamanımızı yalnış değerlendirdik, çünkü keşfedilecek çok yer vardı. Bu nedenle manastırı ziyaret etmek için çok geciktik ve kapalı kapılar önünde kaldık. Böyle bir durumla karşı karşıya kalmamak için açılış saatlerini önceden öğrenip, ilk başta manastırı ziyaret etmenizi tavsiye ederim ve bunun ardından Mont Saint Michel'in geri kalan bölgelerini ziyaret edin.

Daha önce de belirtiğim gibi, manastırın tarihi hakkında yazılacak çok şey var, ancak başkaları bunu zaten yaptı. Bizim odak noktamız, burada yaşayan insanların rüzgârı, martıları, gelgiti nasıl hisettikleriydi. Bu manastırın sağladığı sessizlik ve ululuk, o dönemde keşişler için ince ipin üzerinde ruhaniyet ve yalnızlık arasında gelgit, mahkûmlar için bir umutsuzluk yeri olabilirdi.

Koridorlarda, odalarda nasıl dolaşıyorlardı? O zamanlar da bu duvarlar böyle küf ve rutubet kokuyor muydu?

Alev alev yanan ateşin dumanı bu devasa, insan boyundaki bacalardan nasıl yükseliyordu? Bu taş ve kaya denizinde onlardan yayılan sıcaklık yeterli miydi? Bunlar baca mı?

Rahipler yemek yerken konuştular mı? Yoksa izin verilmedi mi veya konuşmak istemediler mi? Yoksa ayrıcalıklı mahkumların oturduğu masalar mıydı? Masalar gerçekten göründükleri kadar eski mi?

Bu manastır o dönemde orada yaşıyan insanlara ne denli yuvaydı? Kendilerini Tanrı'ya ne kadar yakın hissediyorlardı? Yoksa yeryüzünde yaşan cehennem gibi miydi?