Pembe bir rüya

... ve bahar olduğu o an fark edi­liyor. Sanki usulün­ce pembe-beyaz çiçek­ler­len kut­lanan bir tören. Onca insana ve koşuş­tur­maya rağmen durak­lı­yorum. Renk­lerin gör­kemi, düşen küçük çiçek yaprak­ları, ışık ile göl­genin oynaş­ması, renga­renk giyin­miş insan­lar, tüm bunlar beni sanki bir tab­lonun parça­sıy­mışım gibi hiss­etiriyor. Bonn'nun bu cadde­sin­de güzel Wilhel­minian cep­heler bu kısa ömür­lük göste­ri­nin sahne çerçe­ve­si­ni oluş­tu­ru­yor sanki. Bu ihti­şamdan bık­mam müm­kün değil, sanki her sefer­inde ilk kez görmüş gibi tadını çıkara­bi­li­yo­rum.

Fotoğraf çekimin tuhaf­lığı

Ve tüm bunları fotoğraf­lar­da yaka­la­mak isti­yorum. Ama sadece kötü bir kop­ya oluşu­yor ve her sefe­rin­de daha az insan ve araba­nın ol­duğu bir fotoğraf çekme umu­du­nu yaşı­yorum. Tuhaf fotoğraf­lara neden oluyor, örneğin yarısı kesil­miş veya fotoğraf­çı­nın göz sorunu var­mış gibi. Bazen­de yüz­leri rötuş­lenmış ve yürüyen­lerin ar­kadan görün­tü­len­diği fotoğraf­lara yol açıyor. Araba karoser­le­ri­nin yan­sı­ma­sın­da­ki çiçek­lerin fotoğraf­larını çeken iki ziyaret­çinin fotoğraf­larını merak edip görmek ister­dim.

„Mono no aware“

物の哀れ

„Şey'lerin heybeti“

"Japon estetiği"nde (Viki­pedi) yer alan ilke­le­rin­den biri merak­lan­dır­dı beni. Japon kül­türü bana tama­men yaban­cı ve bu neden­le bunun anla­mı­nı açık­lama­ya cüret ede­mem, ama bu il­keyi nasıl anla­dığımı tarif ede­bi­li­rim. "Var olmanın geçici­liği" hak­kında düşünür­ken üzerime çöken ruh haliyle kar­şı­laş­tıra­bili­rim. Kiraz çiçek­leri açtığında güzel his­lerimi, bayat­layıp yok olduk­ların­da hüzün dolu his­leri­mi ve bu hatıra­nın esen­ti­siyle şu anı - yani şim­deyi - mutlu yaşıyabilmem gibi belki.ja­pa­ni­schen Ästhe­tik“ (auf Wiki­pe­dia)- mach­te mich neu­gie­rig. Ob­zwar mir die ja­pa­ni­sche Kul­tur ab­so­lut fremd ist, und ich mir des­halb keine Er­klä­rung des­sen hier an­maße, würde ich es mit der Stim­mung, die mich be­fällt, wenn ich über die „Ver­gäng­lich­keit des Seins“ nach­denke, ver­glei­chen. Zu­erst schön, dann mor­bide und ir­gend­wann ver­gan­gen, trotz alle­dem froh, im Hier und Jetzt zu sein mit dem Hauch der Er­in­ne­rung.

Benim tarif çaba­la­rı­mı bir yana atıp al­man­ca olan bu makale "Mono no aware: Die sanfte Empfindsamkeit des Unbeständigen" (JAPANDIGEST) daha iyi betimler bunu.Mono no aware: Die sanf­te Empfind­sam­keit des Un­be­stän­di­gen“ (auf JAPAN­DIGEST).