Almanya: Bonn: Kiraz çiçekleri

Pembe bir rüya

... ve bahar olduğu şu an fark ediliyor. Sanki usulünce pembe-beyaz çiçeklerlen kutlanan bir tören. Onca insana ve koşuşturmaya rağmen duraklıyorum. Renklerin görkemi, düşen küçük çiçek yaprakları, ışık ile gölgenin oynaşması, rengarenk giyinmiş insanlar, tüm bunlar beni sanki bir tablonun parçasıymışım gibi hissetiriyor. Bonn'nun bu caddesinde güzel Wilhelminian cepheler bu kısa ömürlük gösterinin sahne çerçevesini oluşturuyor sanki. Bu ihtişamdan bıkmam mümkün değil, sanki her seferinde ilk kez görmüş gibi tadını çıkarabiliyorum.

Fotoğraf çekimin tuhaflığı

Auf den Fotos will ich dann all dies fest halten – lediglich ein Abklatsch wird es. Jedes mal regt sich die Hoffnung aufs Neue, vielleicht doch ein Foto mit weniger Menschen und Autos zu erhaschen. Dies treibt dann nicht nur bei mir Foto-Blüten, die den Eindruck vermitteln, dass die gesamte untere Hälfte fehlt oder der Fotograf einen „Knick in der Optik“ hätte. Oder führt zu Fotos mit retuschierten Gesichtern und Rücken­ansichten von Spaziergängern. Die Fotos der zwei Besucher, die die Blütenpracht in der Spiegelung der Autokarosserien fotografierten, würde ich gerne sehen wollen.

„Mono no aware“

物の哀れ

„Şey'lerin heybeti“

ama "Japon estetiği" 'nde (Vikipedi) yer alan ilkelerinden biri meraklandırdı beni. Japon kültürü bana tamamen yabancı ve bu nedenle bunun anlamını açıklamaya cüret edemem, ama bu ilkeyi nasıl anladığımı tarif edebilirim. "Var olmanın geçiciliği" hakkında düşünürken üzerime çöken ruh haliyle karşılaştırabilirim. Kiraz çiçekleri açtığında güzel hislerimi, bayatlayıp yok olduklarında hüzün dolu hislerimi ve bu hatıranın esentisiyle şu anı - yani şimdeyi - mutlu yaşamam gibi belki.

Benim tarif çabalarımı bir yana atıp almanca olan bu makale „Mono no aware: Die sanfte Empfindsamkeit des Unbeständigen“ (JAPANDIGEST) daha iyi betimler bunu.